De ballon theorie

                                                           bron afbeelding: pinterest.com

Ik heb een nieuwe theorie bedacht en het heet de ‘Ballon theorie’.

Het is namelijk zo dat ik al mijn hele leven dingen probeer te ontrafelen zoals: ‘Hoe kun je acties beïnvloeden?’, ‘Wat is de rode draad in het leven?’, ‘Hoe werkt de kracht van de menselijke geest?’, ‘Is er een universele levensenergie en hoe werkt die?’, en meer van die zaken. Ik ben altijd een ‘gelover’ in de kracht van de menselijke geest geweest, want volgens mij hebben we geen flauw benul hoe sterk de dirigent van ons lichaam wel niet is. Maar ik wil ook weten hoe die dan precies functioneert en hoe je die dirigent kan dirigeren.

Vroeger ging ik er van uit dat als je iets hard genoeg wilt en het vaak genoeg wenst, het ooit eens werkelijkheid moet worden. Geen actie zonder reactie, zeg ik altijd, en ik geef niet op voor ik mijn doel bereikt heb. Dat is nog steeds zo, alleen heb ik er nu iets aan toegevoegd. Je moet er nog steeds voor gaan en er alle mogelijke energie in stoppen, maar daarna moet je het... loslaten. Vandaar: de ‘Ballon theorie’. Je blaast de ballon op met acties, wensen, dromen, volharding en motivatie en daarna… laat je het los en laat je het zijn werk doen.

Dat loslaten is bij mij altijd een probleem geweest. Ten eerste ben ik nogal een piekeraar en ten tweede kan ik een pitbull zijn als ik een doel wil bereiken. Begrijp me niet verkeerd, ik ga daarvoor niet over lijken, behalve over dat van mezelf (of mijn arme man). Maar als ik een doel voor ogen heb, dan kan ik aan niets anders meer denken, tot ik er zelf gek van word (en dat ben ik zo al genoeg). Bovendien maak ik mijn hele omgeving deelgenoot van mijn krankzinnige streven, wat niet eerlijk is naar hen toe. Dat is allemaal niet zo erg als het doel gemakkelijk is of snel bereikt kan worden. Maar dat is niet het geval bij jarenlange ondernemingen waar ook een flinke portie geluk aan vast hangt en veel geduld. Dus, om mezelf te beschermen - en ook mijn omgeving - heb ik geleerd om het op een gegeven moment los te laten. En wat blijkt?

Het werkt wonderwel!

En dan denk ik daar weer op door. Waarom werkt het?

De oplossing is logisch, want alles werkt zo, de natuur zit vol met dergelijke bewijzen! Ouders moeten hun kinderen ook op een gegeven moment loslaten, toch? Want hoe kan iets ten volle ontplooien als je het te stevig blijft vasthouden? Een vlinder kan niet vliegen als je die in je gesloten handpalm houdt.  Dingen moeten kunnen groeien, en daarvoor moet je ze de kans geven en het hun beloop laten gaan. Zo werkt de natuur en dus ook onze krachtige motor: de hersens.

Mijn advies: als je echt alles, alles geprobeerd hebt om in je doel te slagen en als je tot het uiterste bent gegaan, dan moet je daarna de ballon de lucht insturen. Kijk de ballon nog even na en vergeet die dan.

Vergeet die volledig.

Tot op een dag je doel komt aankloppen...

Mel Hartman